W dobie komputerów i telewizji, wyścigu szczurów i chęci finansowego sukcesu, człowiek niekiedy zapomina o tym, żeby zwolnić tempo i usiąść w fotelu z ciekawą książką. A jeśli już siądzie, to sięgnie raczej po skandynawski kryminał niż coś z klasyki. Literatura piękna kojarzy nam się bardziej z kanonem szkolnych lektur niż z rozrywką czytelniczą. Niekiedy jednak mylimy się w tym skojarzeniu. Klasyka literatury pięknej to historie opowiedziane wspaniałym literackim językiem (który w dzisiejszych czasach często ustępuje zdaniom prostym nierozwiniętym); pełne znakomitych, wielowymiarowych bohaterów; opisujące realia czasów których już nie poznamy. Warto więc wrócić czasem do Soplicowa, być świadkiem przemiany Raskolnikowa, wpaść na imprezę do Gatsby’ego, poznać motywy które kierowały Hamletem, czy przeżyć wielką miłość razem z Ferminą Dazą i Florentinem Arizą. Bohaterowie klasycznych powieści są skomplikowani, ale zarazem bardzo ludzcy. Prawdziwy pisarz to bowiem ktoś, kto swoimi słowami nazwie to uczucie, którego my nie jesteśmy w stanie wyrazić. Warto więc od czasu do czasu sięgnąć po egzemplarz z kanonu literatury pięknej i spróbować jeszcze raz. Może jeśli nie jest się pod groźbą złej oceny za nieczytanie lektur, klasyka okaże się nie lada wciągająca?
